www.dyomagazine.gr 2

Δείπνο στο Σκοτάδι

Ως συντάκτρια υγείας, έχω πει πολλές φορές ότι ο καλύτερος τρόπος για να δώσεις ένα story για οποιαδήποτε νόσο, είναι να μιλήσεις με έναν ασθενή. Η Novartis αποφάσισε χθες το βράδυ να πάει αυτή τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα και να βάλει τους δημοσιογράφους υγείας στη διαδικασία του να βιώσουν (ναι, να βιώσουν) πως είναι να ζεις χωρίς όραση. Διοργάνωσε το “Δείπνο στο σκοτάδι”, σε συνεργασία με τη Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Με Άλλα Μάτια». 

Γράφει η Νεκταρία Καρακώστα

blind dinnerΜετά από μια καθ’ όλα τυπική συνέντευξη τύπου, ο πρόεδρος της ΑΜΚΕ, κ. Βαγγέλης Αυγουλάς, μας ενημέρωσε για τους κανόνες ασφαλείας του δείπνου. Τα κινητά έπρεπε να κλείσουν πριν μπούμε στην αίθουσα. Λίγο μετά η πόρτα της σάλας άνοιξε και μπροστά μας βρέθηκε το απόλυτο σκοτάδι, με εξαίρεση κάποια αμυδρώς φωσφορίζοντα αστεράκια που φορούσαν οι σερβιτόροι- εθελοντές. Κάποιοι από εμάς δεν κατάφεραν καν να μπουν στην αίθουσα. Τρόμαξαν και αποφάσισαν να αποχωρήσουν…  
Η πρώτη βασική διαπίστωση που έκανα μπαίνοντας στη σάλα, είναι πως όταν η όραση «υποχωρεί», οι άλλες αισθήσεις αναλαμβάνουν να καλύψουν το κενό. Πριν ακόμη το ιδιότυπο τρενάκι που σχηματίσαμε ακουμπώντας ο ένας στον ώμο του άλλου, φτάσει στο τραπέζι μας, υπό την καθοδήγηση της ειδικά εκπαιδευμένης σερβιτόρας μας, της γλυκιάς Μαριάννας, η όσφρησή μου είχε καταφέρει να “πιάσει” τη μυρωδιά της πιπεριάς που βρισκόταν στο πρώτο πιάτο του δείπνου. 
Με τις οδηγίες της Μαριάννας, μάθαμε πού βρίσκεται καθετί πάνω στο τραπέζι: τα μαχαίρια, τα πιρούνια, το ψωμί, τα ποτήρια, το νερό. Την πρόκληση του να βάλουμε νερό και αναψυκτικό στο ποτήρι μας την περάσαμε -ευτυχώς- με επιτυχία. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η “εξερεύνηση” του πρώτου πιάτου, ο κ. Αυγουλάς πήρε το μικρόφωνο και μας ρώτησε να του πούμε αν καταλάβαμε τι περιείχε το πιάτο. Στη σαλάτα τα πήγαμε αρκετά καλά, αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με το κυρίως πιάτο, καθώς ενώ όλοι πιστεύαμε πως τρώμε μοσχάρι ή χοιρινό, τελικά τρώγαμε… κοτόπουλο! 
Όταν τα φώτα άναψαν, όλοι συμφωνήσαμε ότι στο απόλυτο σκοτάδι η αίσθηση που είχαμε για τον χώρο και τη διάταξη των τραπεζιών ήταν πολύ διαφορετική. Επίσης, διαπιστώσαμε ότι ελλείψει φωτός και κυρίως, ελλείψει κινητών, μιλήσαμε πολύ περισσότερο μεταξύ μας. Σίγουρα μοιραστήκαμε πολύ περισσότερα από ό,τι θα μοιραζόμασταν αν τα φώτα ήταν ανοιχτά… Όμως το σημαντικότερο από όλα ήταν πως, για μία ώρα και κάτι, μπήκαμε στη θέση εκείνων για τους οποίους στο τέλος του δείπνου τα φώτα δεν ανάβουν… Βιώσαμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα άτομο χωρίς όραση, στη διάρκεια μιας απλής σχετικά διαδικασίας, όπως ένα δείπνο. Για εμάς όλη αυτή η διαδικασία έγινε με προδιαγραφές ασφαλείας και με αρκετή -ομολογουμένως- βοήθεια. 
Φανταστείτε τι σημαίνει να ΖΕΙΣ στο σκοτάδι στην καθόλου φιλόξενη για τα άτομα με αναπηρίες χώρα μας… Μία χώρα, όπου όπως τόνισε ο κ. Αυγουλάς, οι συσκευασίες των τροφίμων δεν έχουν σήμανση Braille. Κάτι που σημαίνει ότι τα άτομα αυτά δεν είναι καν σε θέση να γνωρίζουν αν το τρόφιμο που πρόκειται να καταναλώσουν έχει λήξει ή όχι… 
Η τάση του «δείπνου στο σκοτάδι» γεννήθηκε το 1999 σε ένα εστιατόριο στη Ζυρίχη και από τότε ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Το «Δείπνο στο σκοτάδι» αποτελεί ένα διαδραστικό ταξίδι στον κόσμο των αισθήσεων, μία μοναδική εμπειρία που μένει πραγματικά αξέχαστη σε όποιον τη βιώσει. Ξυπνά κι οξύνει τις υπόλοιπες αισθήσεις, πλην της οράσεως και βοηθά τον κόσμο να ευαισθητοποιηθεί και να κατανοήσει καλύτερα την κατάσταση και την καθημερινότητα μιας μεγάλης ομάδας συνανθρώπων μας που γεννήθηκαν χωρίς να βλέπουν ή που έχασαν την όρασή τους κάποια στιγμή της ζωής τους… 
Σε όλο τον κόσμο, υπολογίζεται ότι περισσότερα από 1,3 δις. άνθρωποι πάσχουν από κάποια διαταραχή της όρασης.
Τα καλά νέα είναι πως σήμερα μεγάλες εταιρείες όπως η Novartis διαθέτουν εφαρμογές, τεχνολογίες, αλλά και φαρμακευτικές αγωγές και γονιδιακές θεραπείες για τα άτομα με σοβαρά προβλήματα όρασης. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ιατρικός διευθυντής της εταιρείας, κ. Γρηγόρης Ρομπόπουλος, “όραμά μας είναι να εξαφανίσουμε την τυφλότητα και τις οπτικές διαταραχές σε όλο τον κόσμο”.