Σήμερα που ο σύγχρονος κόσμος και οι αξίες του κλυδωνίζονται, συμπαρασύροντάς μας σε μια καθημερινότητα που διαταράσσεται από την έλλειψη της ισορροπίας, φαίνεται να είναι επιτακτικότερη η ανάγκη να στραφούμε προς παραδοσιακές πανάρχαιες πρακτικές, οι οποίες, αφενός υπόσχονται την αποκατάσταση αυτής της ισορροπίας και αφετέρου επέζησαν μέχρι τώρα.
Η Ρεφλεξολόγος – Ολιστική θεραπεύτρια Δήμητρα Φράντζιου μας ενημερώνει αναλυτικά για τις παραδοσιακές πρακτικές ιατρικής.
Η Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική και η Ιατρική στα χρόνια μετά τον Ιπποκράτη, έχουν πολλά κοινά σημεία ως προς την άποψη περί της υγείας και τις ομοιότητες ως προς την θεραπευτική αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσα από τις φυσικές πρακτικές που χρησιμοποιούνταν από αυτούς τους δύο πανάρχαιους πολιτισμούς και έφτασαν μέχρι τις μέρες μας.
Τα φιλοσοφικά ρεύματα των Ελλήνων, καθώς και η θρησκεία του βουδισμού στην Κίνα, θεωρούν ως κεντρικό στόχο για τον άνθρωπο την επίτευξη της ψυχικής αταραξίας. Οι Έλληνες μιλάνε για τα 4 στοιχεία (νερό, αέρας, φωτιά, γη) ενώ οι Κινέζοι μιλάνε για τα 5 στοιχεία (νερό, αέρας, φωτιά, γη, ζωή). Είναι η ισορροπία μεταξύ των ενεργειών προκειμένου να υπάρχει αρμονία στο σύμπαν, καθώς τα πάντα στη φύση είναι αλληλοεξαρτώμενα και προέρχονται από την αλληλεπίδραση τόσο αντίθετων όσο και συμπληρωματικών δυνάμεων, με σκοπό την εξασφάλιση της καλής υγείας και ζωτικότητας του ανθρώπινου οργανισμού.
Ως ασθένεια επομένως αναγνωρίζεται η αποσταθεροποίηση αυτής της ισορροπίας, η οποία επηρεάζει αμφίδρομα όλα τα επίπεδα, προκαλώντας συμπτώματα στο σώμα, στο πνεύμα και στην ψυχή. Δεν εκδηλώνουμε όμως όλοι τα ίδια ακριβώς συμπτώματα, ακόμα κι αν έχουμε αρρωστήσει από παρόμοιες αιτίες. Η εικόνα της διαταραχής που συντίθεται είναι μοναδική για τον καθένα και έτσι πρέπει να είναι και ο τρόπος αντιμετώπισής της.
Ακόμα και στην αντίληψη της λειτουργίας των εσωτερικών οργάνων βρίσκουμε αντιστοιχίες ανάμεσα στις δύο Αρχαίες Ιατρικές. Το Ήπαρ για παράδειγμα που παράγεται από την λέξη Έπαρ (επαίρομαι), σημαίνει την τάση για επέκταση και ανάπτυξη, η οποία κατά τους Κινέζους, σχετίζεται με την πρωταρχική δύναμη (Yuen) μέσα στο σώμα που σηματοδοτεί την κατάληψη περισσότερου χώρου.
Και στα δύο Ιατρικά συστήματα κυρίαρχο θεραπευτικό λόγο παίζει η διατροφή, η βοτανοθεραπεία, η μάλαξη, η πιεσοθεραπεία (ρεφλεξολογία), η άσκηση (όπως το Qi Gong και το Tai Ji Chuan), η μοξοθεραπεία (θερμοθεραπεία), οι βεντούζες, οι αφαιμάξεις, η βελονοθεραπεία (βελονισμός) κ.α. Με μια τόσο μακρόχρονη ιστορία, οι τεχνικές αυτές έχει αποδειχτεί ότι λειτουργούν ικανοποιητικά. Η παρατήρηση, η περιέργεια και τα λάθη, οδήγησαν στη εξέλιξη ενός είδους πρακτικής ιατρικής, στην οποία ο κάθε λαός ενσωμάτωσε τα χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας και του τόπου του.
Η επιστροφή λοιπόν στις ρίζες με τα γιατροσόφια της γιαγιάς, τα έθιμα και τα ήθη μας, είναι πολλές φορές σωτήρια για την άμεση αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας και αυτοβοήθειας. Επίσης, δρα προληπτικά και ολιστικά, καθώς ενεργοποιεί τον μηχανισμό της αυτοΐασης του ανθρώπινου οργανισμού.
Η παράδοση που έχουμε αποκτήσει μας καθιστά κληρονόμους μιας αρχαίας θεραπευτικής γνώσης που είναι στο χέρι μας το πως θα την διατηρήσουμε και θα την εφαρμόσουμε στην καθημερινότητα μας, αποκομίζοντας όλα της τα οφέλη.