Εμείς οι Έλληνες συχνά µιλάµε µε υπερηφάνεια για τα πλεονεκτήµατα της φυλής µας, όπως φιλότιµο, ευστροφία, ανθεκτικότητα στα δεινά κ.λπ., και σε µικρότερο βέβαια βαθµό και µε καυστικότητα αναφερόµαστε και στα ελαττώµατά µας, όπως ανοργάνωτοι, κολληµένοι… µε το σύνδροµο της κατσίκας του γείτονα, αδιάφοροι για θέµατα πρόληψης και µακροχρόνιου προγραµµατισµού, και κάποια ίσως ακόµα.
Στο παρόν άρθρο µου θα ήθελα να σταθώ στην αδιαφορία της φυλής µας σε θέµατα πρόληψης και προγραµµατισµού. Θεωρώ αυτά τα ελαττώµατα από τα πιο επώδυνα για τον Έλληνα και την Ελλάδα και προσωπικά είµαι πεπεισµένος πως αν δεν κάνουµε µια σοβαρή προσπάθεια βελτίωσης και µάλιστα πρωτίστως σε ατοµικό επίπεδο, δεν θα καταφέρουµε ούτε ως κράτος ούτε και ως οικογένειες να ξεφύγουµε από το «ζουµί που σιγοβράζουµε βασανιστικά έως σήµερα».
Για να γίνει πιο απλό και κατανοητό το µέγεθος του προβλήµατος θα αναφερθώ σε µερικά παραδείγµατα, σε κρατικό αλλά και σε ατοµικό επίπεδο, που είναι κατά την άποψή µου, απόλυτα χαρακτηριστικά του µεγάλου αυτού προβλήµατος στο χαρακτήρα µας.
Παράδειγµα πρώτον: Κάθε χρόνο µετράµε εκατοντάδες χιλιάδες στρέµµατα καµένων δασών, περιουσιών και δυστυχώς ακόµα και απώλειας ανθρωπίνων ζωών. Την ίδια στιγµή «κραυγάζουµε» για την προστασία του περιβάλλοντος, τις τεράστιες συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα, από την υποβάθµισή του, και τη σηµασία της προστασίας των δασών για την οικολογική ισορροπία.
Δηλαδή ευχολόγια!!!
Θέλουµε στα αλήθεια να περιορίσουµε την καταστροφή των δασών και τις τραγικές συνέπειες που επακολουθούν;
Κατά την άποψή µου αυτό, στην Ελλάδα τουλάχιστον, µπορεί να επιτευχθεί µε µία µόνο απόφαση. Τη συµµετοχή του στρατού στη διαφύλαξη του δασικού πλούτου.
Όπως όλοι γνωρίζουµε, στρατόπεδα και στρατιωτικές µονάδες υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα γεωγραφικά διαµερίσµατα της χώρας. Εν καιρώ ειρήνης, λοιπόν, πόσο δύσκολο είναι και µάλιστα µόνο για 3-4 µήνες το χρόνο, ο στρατός, δηλαδή οι εθελοντές φαντάροι µας, να περιφρουρήσουν τα πλέον αν µη τι άλλο επικίνδυνα σηµεία της επικράτειάς µας;
Το περιβάλλον, η ασφάλεια και οι ζωές των Ελλήνων πολιτών, θεωρώ ότι είναι ή πρέπει να είναι ύψιστο καθήκον του Ελληνικού Στρατού, όχι µόνο εν καιρώ πολέµου, αλλά πρωτίστως εν καιρώ ειρήνης.
Πόλεµο έχουµε κάθε 40-50 χρόνια ή και όλοι ευχόµαστε πολύ αργότερα. Απειλές όµως έχουµε κάθε ηµέρα. Τελικά βέβαια ο στρατός µας κινητοποιείται αλλά µόνο όταν είναι ήδη αργά και οι φωτιές έχουν καταστρέψει δασικό πλούτο, ζώα, ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Χαρακτηριστικό παράδειγµα έλλειψης πρόληψης και προγραµµατισµού. Και εδώ θα ήθελα να υπογραµµίσω ότι οι δύο αυτές έννοιες είναι απόλυτα «συγγενείς» και συναφείς. Για να πετύχω πρόληψη χρειάζεται να προγραµµατίσω διάφορες ενέργειες: από τη διατροφή µου µέχρι την υγεία και το µέλλον της οικογένειάς µου ή σε µακροοικονοµικό επίπεδο την ανόρθωση και την ευηµερία του κράτους µου.
Εµπρηστές, καταπατητές, κεραυνοί, άνθρωποι αδιάφοροι που καίνε χόρτα µε 7 & 8 µποφόρ άνεµο δεν θα παύσουν να υπάρχουν ούτε µετά από 200 χρόνια. Αντίµετρα όµως υπάρχουν και µάλιστα αποτελεσµατικά, αρκεί να σκύψουµε στο προλαµβάνειν και όχι στο καταστέλλειν.
Στρατιωτικές περίπολοι, µε τον κατάλληλο εξοπλισµό, ακόµα και όπλων, είµαι σίγουρος ότι θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά σε κάθε λογής επίθεση στον εθνικό µας πλούτο. Αν µάλιστα προστεθεί και η συνεργασία της Πυροσβεστικής ή ακόµα και εθελοντών πολιτών-κατοίκων, τότε δεν θα χάνουµε ούτε µερικές χιλιάδες στρέµµατα και ούτε συζήτηση για ανθρώπινες ζωές, ετησίως. Τι λέει λοιπόν το Υπουργείο Άµυνας σε µια τέτοια πρόταση; Είµαι σίγουρος ότι θα ήταν χαρά και υπερηφάνεια των Ελλήνων οπλιτών και υπαξιωµατικών να προσφέρουν αυτές τις υπηρεσίες στη χώρα τους και στους Έλληνες πολίτες.
Παράδειγµα δεύτερον: Σε επίπεδο οικογένειας τώρα αλλά και σε ατοµικό. Πόσες, αλήθεια, οικογένειες πιστεύετε ότι υπάρχουν στη χώρα µας που κάθε 10-15 ηµέρες προγραµµατίζουν τη διατροφή τους και τις πραγµατικές ανάγκες τους σε προµήθειες; Ελάχιστες, για να µην πω καµία. Έχετε σκεφθεί τι θα πετύχαινε µια οικογένεια εάν ξόδευε το πολύ 1-2 ώρες κάθε 10-15 ηµέρες για να προγραµµατίσει το menu αυτής της περιόδου; Καταγράψτε λοιπόν µαζί µου αυτά τα πολλαπλά οφέλη:
Πρώτον, δεν θα ξυπνούσε το πρωί µε τη συνήθη ερώτηση «τι θα φάµε σήµερα;», αξιόλογος πονοκέφαλος αν σκεφθεί κανείς ότι σε µια οικογένεια µπορεί να υπάρχουν 2 & 3 γνώµες.
Δεύτερον, η τελική επιλογή, βιαστική συνήθως, δεν εξυπηρετεί τις πραγµατικές µας διατροφολογικές ανάγκες. Όταν προγραµµατίζουµε έγκαιρα και σε βάθος αρκετών ηµερών το καθηµερινό φαγητό, έχουµε το χρόνο και την πολυτέλεια να σκεφθούµε και τις διατροφικές µας ανάγκες και τα «αρέσω» των µελών της οικογένειας. Χώρια που όταν καταλήξουµε στις επιλογές µας, µπορούµε να ζητήσουµε και τις συµβουλές ενός επαγγελµατία διατροφολόγου που µπορεί να προσθέσει κάποια ιχνοστοιχεία, απαραίτητα για την υγεία µας, που µας διέφυγε να συµπεριλάβουµε .
Τρίτον, όταν χωρίς προγραµµατισµό καταλήγουµε στο γειτονικό σούπερ µάρκετ, εκεί συνήθως αρχίζουµε να περιφερόµαστε έρµαια της επιστήµης της τοποθέτησης και του marketing αυτών των σύγχρονων παντοπωλείων. Αγοράζουµε ό,τι µας κάνει εντύπωση και µάλιστα σε άσχετες µε τις πραγµατικές µας ανάγκες ποσότητες. Αποτέλεσµα απώλεια χρόνου, αφού περιφερόµαστε στα ράφια χωρίς συγκεκριµένο σκοπό, και φυσικά απώλεια χρήµατος, αφού η έλλειψη προγραµµατισµού οδηγεί αναπόφευκτα σε µη αναγκαίες αγορές.
Τέταρτον, πόσες φορές συµβαίνει αφού δεν έχουµε προγραµµατίσει το γεύµα και κυρίως το δείπνο µας να καταλήγουµε στην ταβέρνα ή στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την τσέπη µας; Αρκετές υποθέτω.
Τρεις, λοιπόν, σοβαροί λόγοι όπως η υγεία, ο χρόνος και το χρήµα βελτιώνονται µόνο και µόνο µε το να ξοδεύουµε 1-2 ώρες το 15νθήµερο για να προγραµµατίσουµε σωστά τη διατροφή µας.
Εµείς όµως «χάρις» στο DNA µας προτιµάµε να ξοδέψουµε αυτήν την ώρα του προγραµµατισµού σε κανένα χαζοσίριαλ ή πίνοντας καφέ µε τους «κολλητούς» µας ή… κλαίγοντας τη µοίρα µας.
Την ίδια στιγµή, η µοίρα µας είναι εδώ, στα χέρια µας.
Όσο έχουµε διαζύγιο µε την έννοια της πρόληψης και του έγκαιρου προγραµµατισµού και µάλιστα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής µας και της δραστηριότητάς µας, είτε σε ατοµικό είτε σε συλλογικό (κρατικό) επίπεδο, τόσο θα µένουµε µακριά από τις δυνατότητές µας και θα αυτοακυρώνουµε όλα τα άλλα πλεονεκτήµατα της φυλής µας που αναφέραµε εν συντοµία στην αρχή του άρθρου µας.
Καλό προβληµατισµό.
