Τι συμβαίνει στην επιδερμίδα όταν περνά το κατώφλι των 40; μπορούμε να κάνουμε κάτι για να περιορίσουμε τα ορατά πλέον σημάδια γήρανσης που τόσο μας ανησυχούν; Μήπως τελικά η φύση έχει όλες τις απαντήσεις;
40+ Τι αλλάζει; Παρατηρώντας την επιδερμίδα μας λίγο μετά τα 40, διαπιστώνουμε ότι σταδιακά γίνεται πιο ξηρή και άτονη, οι λεπτές γραμμές της μετατρέπονται σε ρυτίδες και οι πρώτες κηλίδες. κάνουν την εμφάνισή τους Η σημαντικότερη όμως αλλαγή αυτής της δεκαετίας είναι η φθορά των ινών ελαστίνης και κολλαγόνου που στερεί από την επιδερμίδα τη σφριγηλότητα και την ελαστικότητά της, την κάνει περισσότερο εύθραυστη και ανοίγει το δρόμο σε περισσότερες και πιο βαθιές ρυτίδες.
Χαλάρωση και ρυτίδες: Συγκοινωνούντα δοχεία. Πίσω από την τονικότητα και τη συνοχή της νεανικής επιδερμίδας κρύβεται ένα πυκνό δίκτυο από ίνες κολλαγόνου και ελαστίνης, μια αόρατη «σκαλωσιά» που τη στηρίζει. Όπως όλα τα συστατικά του δέρματος, ανακυκλώνονται διαρκώς- οι ινοβλάστες αντικαθιστούν τις φθαρμένες ίνες με νέες και υγιείς. Η παραγωγή κορυφώνεται στην ηλικία των 35 και μετά αρχίζει να μειώνεται- κατά 1-1,5% κάθε χρόνο- με αποτέλεσμα το δίκτυο να εξασθενεί και να εμφανίζει κενά. Κάθε λεπτή γραμμή, κάθε ρυτίδα που σημαδεύει την επιδερμίδα, δεν είναι παρά η ορατή αποτύπωση αυτής της εσωτερικής φθοράς. Ο αριθμός δε και η έντασή τους αυξάνονται όσο μεγαλώνουν τα κενά κάτω από την επιφάνεια, στο χόριο. Στα σημεία που το πάχος της επιδερμίδας είναι μικρό- π.χ. γύρω από τα μάτια- βλέπουμε μόνο λεπτές γραμμές. Όπου όμως είναι μεγαλύτερο, σχηματίζονται βαθιές ρυτίδες -στο μέτωπο- και πτυχώσεις -στα πλαϊνά της μύτης και γύρω από το στόμα- γιατί το βαθύ κενό κάτω από την επιφάνεια «τραβά» την επιδερμίδα προς τα κάτω.
Η γλυκοζυλίωση επιτίθεται… Η επιβράδυνση του ρυθμού ανανέωσης των κυττάρων της επιδερμίδας, η εξασθένηση του φυσιολογικού μηχανισμού επανόρθωσης των φθορών της, η χαλάρωση και οι ρυτίδες, είναι φαινόμενα γενετικά προκαθορισμένα, τα οποία συνθέτουν την ενδογενή ή χρονολογική γήρανση. Υπάρχει όμως και ένα φαινόμενο που επιταχύνει τη διαδικασία και εντείνει τα σημάδια της φθοράς. Πρόκειται για την γλυκοζυλίωση (glycation), την «επίθεση» των σακχάρων στις δομικές πρωτεΐνες των κυττάρων, με…ιδιαίτερη προτίμηση στο κολλαγόνο και την ελαστίνη.
Η βιοχημική αντίδραση αυτή συμβαίνει όταν οι ποσότητες ζάχαρης που καταναλώνουμε είναι μεγαλύτερες από αυτές που μπορούν να μεταβολίσουν τα κύτταρά μας. Τότε τα σάκχαρα (δηλαδή η γλυκόζη) που περισσεύουν, προσδένονται στις ίνες του κολλαγόνου και της ελαστίνης και τις «καραμελώνουν», τις κάνουν δηλαδή σκληρές, άκαμπτες και εύθραυστες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η γλυκοζυλίωση ευνοεί την παραγωγή ελεύθερων ριζών και συγχρόνως αδρανοποιεί τα αντιοξειδωτικά ένζυμα των κυττάρων, μειώνοντας έτσι τη φυσική τους άμυνα απέναντι στο περιβάλλον.
Η γλυκοζυλίωση, λένε οι επιστήμονες συμβαίνει ήδη από τη δεκαετία των 20, οι εξωτερικές αλλοιώσεις όμως αρχίζουν να είναι ορατές αρκετά χρόνια αργότερα. Κι αν τα σημάδια της στη δεκαετία των 30 περιορίζονται στη θαμπή χροιά της επιδερμίδας και τις λεπτές γραμμές, μετά τα 40, οι αλλοιώσεις πολλαπλασιάζονται και εντείνονται. Οι ινοβλάστες παράγουν κακής ποιότητας και λιγότερο υποστηρικτικό κολλαγόνο και ελαστικές ίνες χωρίς…ελαστικότητα, ενώ η επιδερμίδα γίνεται περισσότερο ευάλωτη στις ακτίνες UV.
Όλα αυτά βέβαια τα γνωρίζαμε. Φαίνεται όμως πως υπάρχουν και άλλες άγνωστες πτυχές της δράσης της γλυκοζυλίωσης, τις οποίες σιγά-σιγά ανακαλύπτουν οι επιστήμονες της ομορφιάς. Μια τέτοια ανακάλυψη στάθηκε αφορμή για το σημερινό μας post.
Μια πρωτεΐνη-αρχιτέκτονας. Ερευνώντας την επίδραση της γλυκοζυλίωσης στους ινοβλάστες, τα εργαστήρια της NUXE εντόπισαν τη βιμεντίνη, μια ανεξερεύνητη μέχρι πρόσφατα πρωτεΐνη, η οποία σαν άλλος αρχιτέκτονας, συντονίζει το στήσιμο της «σκαλωσιάς» που στηρίζει το δέρμα. Αυτήν ακριβώς την πρωτεΐνη βάζει πρώτα στο στόχαστρό της η γλυκοζυλίωση. Με την επίδρασή της, σχηματίζονται συμπλέγματα τα οποία ανακατανέμουν τους ινοβλάστες και συγχρόνως μειώνουν τη συσταλτικότητά τους, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην απώλεια σφριγηλότητας της επιδερμίδας και στην επιτάχυνση της διαδικασίας γήρανσης. Έχοντας κατανοήσει ότι η προστασία και η καλή λειτουργία της βιμεντίνης ίσως είναι ένα σημαντικό κλειδί για την αντιμετώπιση των βαθιών ρυτίδων και της χαλάρωσης, η NUXE ανέτρεξε για μια ακόμη φορά στη φύση και βρήκε την απάντηση που ζητούσε, σε ένα λουλούδι …
Daylily: η ωραία της ημέρας… Ανάμεσα στα μακριά, λεπτά του φύλλα ξεπροβάλουν έντονα πορτοκαλί άνθη σε χρώμα πουμοιάζουν με κρίνους. Πατρίδα του πανέμορφου αυτού φυτού είναι η νοτιοανατολική Ασία. Στην παραδοσιακή Κινεζική ιατρική το χρησιμοποιούσαν ως παυσίπονο, αλλά και σαν αντίδοτο στη θλίψη, καθώς πίστευαν ότι το λουλούδι του προσφέρει συναισθηματική ανάταση. Στην Ευρώπη λέγεται ότι το πρωτοέφεραν, οι έμποροι που διέσχιζαν, αιώνες πριν, τους δρόμους του μεταξιού. Το 1753, ο διάσημος Σουηδός βοτανολόγος Carl Linnaeus το ταξινόμησε και του έδωσε το λατινικό όνομα Hemerocallis, από τις ελληνικές λέξεις ημέρα και κάλλος -και όχι τυχαία βέβαια…
Η ημεροκαλλίδα (daylily), όπως την αποκαλούμε στη χώρα μας, ανθίζει κάθε ξημέρωμα, μαραίνεται όταν δύει ο ήλιος και το επόμενο πρωί… ξαναγεννιέται, με τα υπέροχα λουλούδια της να ανακτούν τα φωτεινά τους χρώματα και όλη τους τη φρεσκάδα!
Αυτό λοιπόν το θαυμάσιο φυτό-συγκεκριμένα την κόκκινη ημεροκαλλίδα που καλλιεργείται στο Ολλανδικό νησί Texel- επιλέχθηκε από τη NUXE για να βοηθήσει τα κύτταρα της επιδερμίδας να αντιμετωπίσουν τη γλυκοζυλίωση, την αιτία που κάνει τις ρυτίδες μας πιο ορατές και τη χαλάρωση εντονότερη.
Πηγή: www.skingurus.gr