- Να είναι όσο το δυνατόν πιο ήρεμοι, γιατί αυτό μεταδίδεται στα παιδιά τους. Αυτό μπορούν να το πετύχουν εκτονώνοντας την αγωνία σας με περιπάτους, γυμναστική, συνάντηση με φίλους κ.λπ.
- Να μην προσέχουν το παιδί παραπάνω από όσο χρειάζεται, δεν είναι άρρωστο, εξετάσεις δίνει. Η στάση τους πρέπει να είναι «διακριτικά κοντά», ώστε αυτό όταν θελήσει κάτι να το ζητήσει. Αυτό που έχει ανάγκη το παιδί σε αυτή τη φάση είναι οι γονείς του να είναι εκεί, να το ακούσουν και να μοιραστούν μαζί του τις ανησυχίες και τους φόβους του όταν χρειαστεί.
- Να μην πιέζουν το παιδί να διαβάσει ή να του το υπενθυμίζουν σε κάθε περίπτωση. Ξέρει καλύτερα από όλους το ίδιο το παιδί τους ρυθμούς του. Η πίεση φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.
- Να μην ξεχνούν ότι το παιδί τους δίνει εξετάσεις. Δεν «δίνουμε» εξετάσεις όπως ακούγεται πολύ συχνά.
- Να δίνουν συμβουλές που δεν απέχουν απ’την πραγματικότητα: «το άγχος της αποτυχίας είναι φυσιολογικό» «όλοι έχουμε σε αντίστοιχες συνθήκες
παρόμοιο άγχος…» «ακόμα κι αν δεν περάσεις, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις…», «κάθε αποτυχία είναι μια ευκαιρία μάθησης». - Τέλος αν και με όλα αυτά δυσκολεύονται να διαχειριστούν αυτή την κατάσταση, μια επί- σκεψη σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας μπορεί να είναι ιδιαίτερα βοηθητική τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί.
