Η εξέταση ενός βήματος έχει ως αποτέλεσμα την αυξημένη χρήση των πόρων υγειονομικής περίθαλψης, αλλά παρόμοια αποτελέσματα στην κύηση.
Η Ομάδα Προληπτικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (USPSTF) συνιστά στις έγκυες γυναίκες να υποβάλλονται σε έλεγχο για σακχαρώδη διαβήτη κύησης (GDM) μετά από 24 εβδομάδες εγκυμοσύνης, δηλαδή όταν κορυφώνεται η αντίσταση στην ινσουλίνη που προκαλείται από τις ορμόνες του πλακούντα. Η βάση για την οδηγία αυτή της USPSTF είναι ότι, σε σύγκριση χωρίς θεραπεία, η θεραπεία των γυναικών που έχουν GDM με διατροφικές τροποποιήσεις, παρακολούθηση της γλυκόζης και ινσουλίνη (όταν δεν επιτυγχάνονται τα επίπεδα της γλυκόζης-στόχου) μειώνει τον κίνδυνο για προεκλαμψία και δυστοκία ώμων στο νεογνό, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή μορφή βλάβης κατά τη γέννηση. Η κύρια βλάβη που μπορεί να προκληθεί από τον έλεγχο για GDM είναι οι επιπρόσθετες προγεννητικές επισκέψεις. Ωστόσο, η USPSTF δεν συνιστά κάποι συγκεκριμένη προσέγγιση για τον έλεγχο.
Δύο προσεγγίσεις χρησιμοποιούνται ευρέως για τον έλεγχο του GDM:
- Στην προσέγγιση ενός βήματος (συνιστάται από τη Διεθνή Ένωση Ομάδων Μελέτης Διαβήτη και Εγκυμοσύνης), μια ασθενής σε νηστεία υποβάλλεται σε δοκιμασία ανοχής γλυκόζης από το στόμα 2 ωρών, με 75 g. Το αποτέλεσμα είναι «μη φυσιολογικό» εάν οποιοδήποτε αποτέλεσμα γλυκόζης (αποτέλεσμα νηστείας, 1 ώρας ή 2 ωρών) είναι πάνω από ένα καθορισμένο όριο.
- Στην προσέγγιση δύο βημάτων (συνιστάται από το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων), οι μη νήστεις ασθενείς λαμβάνουν φορτίο με 50 g γλυκόζης από το στόμα, ακολουθούμενο από μέτρηση γλυκόζης στην 1η ώρα. Εάν το επίπεδο γλυκόζης 1 ώρας είναι ≥200 mg / dL, γίνεται διάγνωση του GDM και δεν απαιτείται περαιτέρω έλεγχος. Εάν η γλυκόζη 1 ώρας κυμαίνεται μεταξύ 130 mg / dL και 200 mg / dL, η ασθενής υποβάλλεται σε δοκιμασία ανοχής γλυκόζης 3 ωρών νηστείας και ο GDM διαγιγνώσκεται εάν δύο ή περισσότερες ωριαίες μετρήσεις γλυκόζης είναι πάνω από τα καθορισμένα όρια.
Σε δύο πρόσφατες τυχαιοποιημένες μελέτες, οι ερευνητές αξιολόγησαν την απόδοση αυτών των δύο πρωτοκόλλων. Σε μια κλινική δοκιμή που πραγματοποιήθηκε στο σύστημα υγείας Kaiser Permanente Northwest, 24.000 έγκυες γυναίκες με κύηση 24 έως 28 εβδομάδων τυχαιοποιήθηκαν σε ελέγχους χρησιμοποιώντας την προσέγγιση ενός βήματος ή δύο βημάτων. Με την προσέγγιση ενός βήματος και δύο βημάτων, ο GDM διαγνώστηκε στο 16,5% και στο 8,5% των εγκύων γυναικών, αντίστοιχα. Και για τις δύο ομάδες, η θεραπεία περιελάμβανε ιατρική διατροφική καθοδήγηση, συχνές μετρήσεις γλυκόζης και θεραπεία με ινσουλίνη (εάν δεν επιτεύχθηκαν τα επίπεδα γλυκόζης-στόχου). Ωστόσο, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων στη συχνότητα εμφάνισης οποιουδήποτε από τα πρωτογενή ανεπιθύμητα αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένων των βρεφών μεγάλης ηλικίας κύησης, της υπέρτασης κύησης ή της προεκλαμψίας, της διενέργειας καισαρικής και ενός σύνθετου μέτρου των ανεπιθύμητων περιγεννητικών αποτελεσμάτων.
Σε μια άλλη μελέτη, 921 έγκυες γυναίκες τοποθετήθηκαν τυχαία στις προσεγγίσεις ενός και δύο βημάτων. Η προσέγγιση ενός σταδίου είχε ως αποτέλεσμα σημαντικά περισσότερες γυναίκες να διαγνωστούν με GDM από ότι η προσέγγιση σε δύο στάδια (14,4% έναντι 4,5% ). Οι γυναίκες που ελέγχθηκαν χρησιμοποιώντας την προσέγγιση ενός σταδίου είχαν περισσότερες πιθανότητες να λάβουν φαρμακευτική αγωγή για τον διαβήτη, συνήθως ινσουλίνη, από ό, τι οι γυναίκες που εξετάστηκαν με την προσέγγιση δύο βημάτων (9,3% έναντι 2,4%). Περισσότερες γυναίκες που εξετάστηκαν με την προσέγγιση ενός σταδίου είχαν εμβρυϊκές εξετάσεις. Δεν βρέθηκαν σημαντικές διαφορές στα κλινικά σημαντικά αποτελέσματα της εγκυμοσύνης μεταξύ των δύο ομάδων, συμπεριλαμβανομένου του ποσοστού των εμβρύων με αυξημένο ή μειωμένο βάρος για την κύηση, των εισαγωγών νεογνών στη μονάδα εντατικής φροντίδας, των ποσοστών της καισαρικής , των τραυματισμών του πρωκτικού σφιγκτήρα κατά τη γέννηση, των αιμορραγιών μετά τον τοκετό ή τις υπερτασικές διαταραχές κατά την κύηση.
Αυτές οι δύο μελέτες δείχνουν ότι η χρήση της προσέγγισης ενός βήματος σε σύγκριση με την προσέγγιση δύο βημάτων οδηγεί σε μεγάλη αύξηση του ποσοστού των εγκύων γυναικών που λαμβάνουν διαγνώσεις GDM, η οποία οδηγεί σε πρόσθετη θεραπεία (συμπεριλαμβανομένης της έναρξης θεραπείας με ινσουλίνη), χωρίς σημαντική βελτίωση στα αποτελέσματα της εγκυμοσύνης για τη μητέρα ή το νεογέννητο.
Πηγή: https://www.medweb.gr/
