ΒΑΝΕΣΑ ΑΡΧΟΝΤΙΔΟΥ – ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΛΑΜΠΟΥΡΗ
Έφεραν την Ελλάδα στην κορυφή του κόσμου και μας έκαναν περήφανους. Ο λόγος για τη Βανέσα Αρχοντίδου και τη Χριστίνα Φλαμπούρη, τις δύο Ελληνίδες που κατέκτησαν την υψηλότερη κορυφή του Έβερεστ και ετοιμάζονται ήδη για… νέες περιπέτειες. Στόχος τους να ολοκληρώσουν το στόχο των 7 Summits, να καταφέρουν δηλαδή να πατήσουν τις υψηλότερες κορυφές και στις επτά ηπείρους. Έναν στόχο που μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει μόλις 400 άνθρωποι από όλο τον κόσμο και καμία Ελληνίδα. Επόμενος σταθμός τους η κορυφή Βίνσον της Ανταρκτικής. Οι δύο Ελληνίδες μίλησαν στο περιοδικό «ΔΥΟ» για τις δυσκολίες της κατάκτησης του Έβερεστ, μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματα που ένιωσαν πατώντας στη «στέγη του κόσμου» και αποτελούν έμπνευση για όλους μας, καθώς μας θυμίζουν πως «ό,τι θέλει κάποιος, το μπορεί».
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε στη διάρκεια της ανάβασης; Υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκατε ή που αισθανθήκατε τον κίνδυνο;
Χριστίνα Φλαμπούρη: Σε μια τέτοια αποστολή ο φόβος είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Μαθαίνεις όμως να τον διαχειρίζεσαι…
Αν και οι δυσκολίες που φανταζόμουν πριν από την ανάβαση ήταν τα δύσκολα περάσματα, ο καιρός κ.λπ., τελικά το μεγαλύτερο εμπόδιο για μένα ήταν να μείνω συγκεντρωμένη στο στόχο χωρίς να κάνω πίσω. Πρώτη φορά έλειψα δύο μήνες από την οικογένεια και την καθημερινότητά μου, και το άγχος που νιώθαμε όταν ο καιρός δεν άνοιγε (για να κάνουμε την προσπάθεια για την κορυφή), πραγματικά με «σκότωνε»…
Βανέσα Αρχοντίδου: Δυσκολίες υπήρξαν πολλές σε σωματικό αλλά περισσότερο σε ψυχολογικό επίπεδο, αφού η ανάβαση του Έβερεστ απαιτεί να βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα και σε ένα «αφιλόξενο περιβάλλον» για δύο περίπου μήνες. Μου έλειπε η οικογένεια και τα παιδιά μου και πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτή την ψυχολογική κυρίως πίεση και στέρηση. Ξέρω όμως ότι για να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα χρειάζονται θυσίες και κυρίως υπομονή. Κίνδυνο δεν αισθάνθηκα, γιατί ακολούθησα απαρέγκλιτα ένα στόχο για τον οποίο είχα προετοιμαστεί εδώ και αρκετά χρόνια. Η εμπειρία, η σωστή προετοιμασία και η αυτοπειθαρχία εξασφαλίζουν κατά 90% ένα θετικό αποτέλεσμα. Το άλλο 10% είναι τύχη (οι καιρικές συνθήκες ή κάποιο έκτακτο γεγονός που δεν μπορεί να προβλεφθεί). Το μόνο που φοβήθηκα ήταν κοντά στην κορυφή, όταν πάγωσε για τα καλά η μάσκα οξυγόνου και σε μια ανάσα πάνω αισθάνθηκα να ασφυκτιώ. Έβγαλα αμέσως τη μάσκα για να αναπνεύσω και σε αυτό το 20λεπτο που μεσολάβησε μέχρι να λυθεί το πρόβλημα και να αναγκαστεί ο sherpa μου να μου δώσει τη δικιά του φοβήθηκα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω. Η μάσκα μου είχε ήδη παρουσιάσει θέματα και κατά τη διάρκεια της διαδρομής και φοβήθηκα ότι αυτή τη φορά το πρόβλημα θα μου στοίχιζε την κορυφή.
Έχετε σκεφθεί ποτέ να τα παρατήσετε;
Χ.Φ.: Πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου, αλλά ευτυχώς είναι μόνο για λίγα λεπτά… Η αλήθεια είναι ότι την ημέρα κορυφής το σκεφτόμουν συνέχεια… Περίπου μια ώρα μετά αφότου ξεκινήσαμε για κορυφή έχασα την όρασή μου από το αριστερό μάτι. Φοβήθηκα, σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι κάτι μόνιμο, ένιωθα όμως πολύ δυνατή και η κορυφή ήταν τόσο κοντά… Έτσι έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, να σταματήσω αν έχανα έστω και 1% της όρασής μου από το άλλο μάτι, ακόμη κι αν ήμουν ένα μέτρο κάτω από την κορυφή. Κατά τη διάρκεια εκείνης της μέρας τσέκαρα συνέχεια αν έχει χειροτερέψει η κατάσταση ή όχι και σκεφτόμουν «μήπως πρέπει να τα παρατήσω, μήπως έχω χάσει την ισορροπία μεταξύ του πάθους μου για την κορυφή και των ικανοτήτων που έχω;». Αυτή η σκέψη με συντρόφευε όλη την ημέρα κορυφής…
Β.Α.: Λίγες φορές κατά τη διάρκεια της ανάβασης αλλά πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προσπάθειας για εξεύρεση χρηματικών πόρων (γέλιο). Το να βρεις την οικονομική στήριξη για να φέρεις εις πέρας τέτοιες αποστολές είναι πραγματικά ένα βουνό από μόνο του…
Τι προετοιμασία χρειάζεται μια τέτοια αποστολή; Πρακτικά, σωματικά, ψυχολογικά;
Χ.Φ.: Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να βρω χρόνο μέσα στην καθημερινότητά μου για να κάνω προπόνηση. Περίπου πριν από 3 μήνες από την αποστολή οι προπονήσεις ήταν σχεδόν καθημερινές, νομίζω ότι σε κάθε άσκηση σκεφτόμουν την κορυφή… «Πάμε άλλη μία επανάληψη, μπορείς, μπορεί αυτή η επανάληψη να σε φτάσει στην κορυφή του κόσμου», έλεγα στον εαυτό μου…
Β.Α.: Πρακτικά, πρέπει το όνειρο να μεταφραστεί σε στρατηγική και η στρατηγική σε ενέργειες και μετά να δομηθεί και ένα πλάνο ενεργειών για να μπορέσει η αποστολή να πάρει το πράσινο φως και να ξεκινήσει. Όμως αυτή είναι η δουλειά μου ως διευθύντριας μάρκετινγκ. Ουσιαστικά έβαλα την εμπειρία μου να δουλέψει για ένα project το οποίο με κάνει να αισθάνομαι καλά και σε προσωπικό επίπεδο.
Σωματικά, λόγω του ότι το project είναι 7 Summits (7 κορυφές και όχι μία) και κάθε χρόνο υπάρχει η πρόκληση της ανάβασης ενός βουνού, είναι μια διαρκής διαδικασία προετοιμασίας, η οποία εντείνεται 2-3 μήνες πριν από την κάθε προσπάθεια. Όλο αυτό το εγχείρημα από πίσω έχει μια σημαντική προσπάθεια σε ιατρικό, διατροφικό και προπονητικό επίπεδο.
Πρώτη έφτασε πάνω η Χριστίνα. Ποια ήταν τα συναισθήματα μέχρι να ανέβει και η Βανέσα; Τι νιώσατε όταν φτάσατε στην κορυφή;
Χ.Φ.: Δυστυχώς αυτή ήταν η μόνη κορυφή που δεν καταφέραμε να σταθούμε μαζί στην κορυφή… Όταν πάτησα κορυφή, προσπάθησα να εντοπίσω τη Βανέσα. Δυστυχώς δεν ήταν εκεί, αυτό σήμαινε ότι αν την περίμενα σίγουρα θα γύρναγα πίσω με κρυοπαγήματα. Η μέρα ήταν αρκετά κρύα (-40 βαθμούς Κελσίου) και φύσαγε πολύ. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν στο τελευταίο κομμάτι πριν από την κορυφή, ομολογώ ανησύχησα μήπως είχε συμβεί κάτι κακό, αλλά ευτυχώς κατά την επιστροφή μου οι πορείες μας συναντηθήκαν και ηρέμησα. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν «όλα καλά, απλά δεν θα χουμε κοινή φωτογραφία κορυφής…».
Β.Α.: Όταν έφτασα στην κορυφή, αισθάνθηκα ότι τελείωσε η μισή δουλειά… Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο βουνό είναι στην κατάβαση. Έχεις ήδη κουραστεί πολύ και το να κατέβεις θέλει αρκετή δύναμη και προσπάθεια αντιστοίχως με την ανάβαση. Εγώ σε όλες τις μέρες ανάβασης προσπάθησα «να μην κουραστώ»…, δηλαδή να έχω πάντα δυνάμεις για κάθε ενδεχόμενο. Συνεπώς πήγαινα με ένα σταθερό βήμα (rest step) που θα μου εξασφάλιζε δυνάμεις για να περπατώ ακόμα και 24 ώρες αν χρειαζόταν (γέλιο). Όταν κατέβηκα όμως στο Camp4 την ημέρα κορυφής, αισθάνθηκα απέραντη γαλήνη και συγκίνηση.
Διαβάσαμε για θανάτους ορειβατών στα τελευταία μέτρα προς την κορυφή του Έβερεστ λόγω… μποτιλιαρίσματος. Εσείς προλάβατε και το αποφύγατε;
Χ.Φ.: Ευτυχώς δεν το ζήσαμε αυτό… Κάναμε κορυφή στις 20 Μαΐου και όλο το μποτιλιάρισμα έγινε στις 23. Εμείς είχαμε ήδη φτάσει στο Basecamp.
Β.Α.: Ναι, αποφύγαμε το μποτιλιάρισμα λόγω καλής στρατηγικής του αρχηγού της αποστολής που αποφάσισε να κάνουμε το Summit Push (την τελική προσπάθεια ανάβασης στην κορυφή) στις 20 Μαΐου, μία ημέρα που δεν θεωρείτο ιδανική από πλευράς καιρικών συνθηκών, γιατί είχε πολύ αέρα. Γι’ αυτόν το λόγο ήμασταν μόνοι μας στο κομμάτι αυτό του βουνού, δηλαδή τα 7 μέλη της ομάδας μας και οι Sherpas του καθενός από εμάς.
Μιλήστε μας για το στόχο των 7 Summits και του project «A woman can be». Ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή σε όλη αυτή τη διαδρομή;
Χ.Φ.: Οι 7 Summits δεν είναι μόνο ένας ορειβατικός στόχος, είναι πλέον ένας στόχος ζωής… Ένα ταξίδι σε όλες τις ηπείρους της γης. Εκτός από την εμπειρία του βουνού, γυρίζουμε έχοντας γνωρίσει νέες κουλτούρες και έχοντας δει εικόνες που ίσως δεν θα βλέπαμε ποτέ στη ζωή μας.
To «A Woman Can Be» γεννήθηκε ύστερα από παρότρυνση φίλων και γνωστών να γνωστοποιήσουμε την προσπάθειά μας. Είναι η ομπρέλα όλων των προσπαθειών που θα θέλαμε να αγκαλιάσουμε και στο μέλλον για την προώθηση της διά βίου άθλησης και το κυνήγι της ευτυχίας…
Η πιο έντονη στιγμή για μένα ήταν η κατάκτηση του Ντενάλι (της υψηλότερης κορυφής της Β. Αμερικής στην Αλάσκα). Ήταν το σημείο που κατάλαβα ότι ίσως τελικά τα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε το project, ίσως τελικά η δύναμη που κρύβεται μέσα μας είναι αρκετή για να το πετύχουμε.
Β.Α.: Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν πολλές έντονες στιγμές. Οι κορυφές ήταν κυρίως αυτές που έμεναν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μου γιατί τα λίγα λεπτά πάνω στην καθεμιά έχουν μια απίστευτη ένταση. Ωστόσο, αυτή που ζούμε τώρα είναι η πιο έντονη περίοδος της διαδρομής, γιατί ο στόχος πλησιάζει στο τέλος και είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα. Η επόμενη μέρα από την εκπλήρωση του project πλησιάζει και πρέπει να παρθούν αποφάσεις και να γίνει ο σωστός σχεδιασμός, δεδομένου ότι το «Α woman can be» είναι πέρα και πάνω από την ανάβαση των 7 Summits (δηλαδή των 7 υψηλότερων κορυφών των ηπείρων του κόσμου). Το «A woman can be» είναι ένας οργανισμός που στόχο έχει να προωθήσει έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Δεν έχουμε μόνο επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, αλλά και προσωπικά όνειρα που συνήθως αφήνουμε πίσω μας όταν οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις καταναλώνουν το 100% του χρόνου μας. Όμως, για να είμαστε σωματικά και ψυχολογικά υγιείς, είναι απαραίτητο να αφιερώνουμε χρόνο στο σώμα και το πνεύμα μας, ανεξαρτήτως ηλικίας και οικογενειακής ή επαγγελματικής κατάστασης.
Το «Α woman can be» προάγει τη διά βίου άθληση και την προσωπική στοχοθέτηση και φιλοδοξεί να πλαισιώσει στο μέλλον όνειρα και projects που θα συνεχίσουν να εμπνέουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Πώς μπήκε μέσα σας το «μικρόβιο» της ορειβασίας και πώς φτάσατε σε έναν τόσο μεγάλο στόχο όπως οι 7 Summits; Ο στόχος των 7 Summits υπήρχε από την αρχή ή προέκυψε στην πορεία;
Χ.Φ.: Μέχρι το 2014 ασχολούμουν με την ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης, όμως μια τυχαία εκδρομή αναρρίχησης με έκανε να γνωρίσω το βουνό. Είχα δυσκολίες να προσαρμοστώ με την αίσθηση του ύψους και του απέραντου κενού και έτσι αποφάσισα να το καταπολεμήσω. Το βουνό για μένα ξεκίνησε σαν μια πρόσκληση, αλλά η μια κορυφή έφερνε την άλλη και χωρίς να το καταλάβω το βουνό έγινε τρόπος ζωής!
Β.Α.: Ξεκίνησα την ορειβασία το 2004 και ακολούθησα όλα τα στάδια (γέλιο). Μετά από μια θετική εμπειρία που είχα σε μια ημερήσια ορειβατική εκδρομή, γράφτηκα στον Αθηναϊκό Oρειβατικό Σύλλογο (ΑΟΣ) και μέχρι το 2006 είχα ολοκληρώσει και τις σχολές χειμερινού βουνού και αναρρίχησης. Σε αυτά τα 15 χρόνια, βήμα βήμα, κάθε πρόκληση έδινε τη θέση της σε μια δυσκολότερη. Τα βουνά της Ελλάδας, οι γειτονικές Άλπεις, το μακρινό Νεπάλ.
Κάποια στιγμή έγινε μια μικρή παύση όταν γεννήθηκαν οι γιοι μου (6 και 10 χρόνων σήμερα).
Όμως το βουνό ήταν πάντα για μένα το πάθος και η ξεκούρασή μου… Πριν από την απόκτηση των παιδιών μας, εγώ και ο άντρας μου ήμασταν ομάδα, όμως δεν είναι εύκολο να λείπουν από το σπίτι και οι δύο γονείς ταυτόχρονα. Έτσι, όταν σε μια ορειβατική εκδρομή στη Μαλαισία γνώρισα τη Χριστίνα, βρήκα το άλλο μου μισό, έναν άνθρωπο που παρότι δεν είχε ορειβατική εμπειρία είχε πάντα τον ενθουσιασμό και την τόλμη να επιχειρήσει σπουδαίες αναβάσεις. Σιγά σιγά, έπειτα και από τη γνωριμία με τον Νίκο Μαγγίτση (τον μόνο Έλληνα που μέχρι στιγμής έχει ολοκληρώσει την ανάβαση των 7 Summits), μπήκε και σε εμάς «το μικρόβιο».
Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στις γυναίκες;
Χ.Φ.: Αν ονόμαζα τώρα την προσπάθειά μας, ίσως την ονόμαζα «Υou can be». Απευθυνόμαστε στις γυναίκες γιατί είμαστε κι εμείς γυναίκες, όμως το μήνυμά μας δεν θα ήθελα να περιοριστεί μόνο σε αυτό το κοινό.
Θέλουμε να φωνάξουμε σε όλους, άνδρες και γυναίκες, ότι τα προσωπικά όνειρα είναι στο μυαλό μας για να τα κυνηγάμε, όχι για να τα αφήνουμε πίσω, ως τελευταία προτεραιότητα. Μόνο αν τα κυνηγάμε θα νιώσουμε την ευτυχία και θα κάνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε χαρούμενους.
Β.Α.: Να μην εγκλωβίζουν τους εαυτούς τους σε ρόλους και να ονειρεύονται ελεύθερα… Αφού βρεθεί το όνειρο όμως, χρειάζεται δουλειά. Η εκπλήρωση του ονείρου δεν είναι μια στιγμή. Είναι μια διαδικασία που έχει δυσκολίες και αγώνα σε όλα τα επίπεδα. Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει πλεονέκτημα ή διαφορά ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Η επιτυχία βρίσκεται στην ολοκλήρωση και στα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους και όχι στο φύλο, στη δύναμη, στα χρήματα ή στην πρωτιά.
Πόσο πιο δυνατές αισθάνεστε με την κατάκτηση αυτού του στόχου;
Χ.Φ.: Κάθε κατάκτηση ενός στόχου με κάνει να πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά και μου δίνει ώθηση για τον επόμενο στόχο.
Β.Α.: Αισθάνομαι πιο κοντά στο στόχο, όχι επιπλέον δύναμη. Συνεπώς, πιο έτοιμη για νέες προκλήσεις και νέα σχέδια…
Tι σας γοητεύει στο βουνό;
Χ.Φ.: Όταν είμαι στο βουνό με γοητεύει η δύναμη της φύσης. Όταν στέκομαι σε μια κορυφή, νιώθω τόσο δυνατή και την ίδια στιγμή τόσο αδύναμη και μικρή μπροστά στη δύναμη της φύσης. Είναι αυτές οι αντιθέσεις που με γοητεύουν.
Β.Α.: Το βουνό ταιριάζει στο χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μου. Δεν μου αρέσουν τα αθλήματα και οι δραστηριότητες με πολύ κόσμο… τρέμω στην ιδέα ενός Μαραθωνίου, όχι για τα 42 χιλιόμετρα, αλλά για τον κόσμο που υπάρχει γύρω γύρω (γέλια). Μέσα από την άθληση, θέλω να έχω ησυχία για να συγκεντρώνομαι και να βρίσκω τον εαυτό μου, δεν αγαπώ τον ανταγωνισμό, προτιμώ το συναγωνισμό και την ομαδικότητα και μου αρέσει που το βουνό δεν έχει χρόνους και ρεκόρ. Επίσης, ενθουσιάζομαι με την ιδέα της επίτευξης ενός υψηλού στόχου, συνεπώς η έννοια της κορυφής μεταφορικά και κυριολεκτικά με συναρπάζει.
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Eπόμενος στόχος η 7η κορυφή, το Βίνσον στην Ανταρκτική. Τι δυσκολίες αναμένεται να συναντήσετε στο απέραντο… λευκό;
Χ.Φ.: Η πρώτη δυσκολία είναι να ανέβουμε το οικονομικό βουνό που χρειάζεται για να φτάσεις σε ένα τέτοιο μέρος. Όταν φτάσουμε εκεί, ξέρουμε ότι οι χαμηλές θερμοκρασίες θα είναι ο μεγαλύτερός μας αντίπαλος…
Β.Α.: Νομίζω ότι η χρηματοδότηση θα είναι το δυσκολότερο μέρος, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη αποστολή μπορεί να ξεπεράσει τις 160.000 ευρώ για δύο άτομα… Το κρύο το έχουμε αντιμετωπίσει, και ψυχολογικά μια αποστολή 20 ημερών δεν συγκρίνεται με τους 2 μήνες που πέρασαν. Συνεπώς white is not an issue (γέλιο). Κάθε βουνό χρειάζεται σεβασμό, αλλά η δυσκολία εκτιμώ ότι δεν θα ξεπεράσει τη δυσκολία του Έβερεστ.
Τελικά, ό,τι θέλει κανείς το μπορεί;
Χ.Φ.: Σίγουρα! Πριν από 4 χρόνια δεν μπορούσα να διαχειριστώ το φόβο μου για το ύψος και τελικά πάτησα στη στ έγη του κόσμου. Οποιοσδήποτε μπορεί να καταφέρει το όνειρό του.
Β.Α.: Δυνητικά ναι… αλλά είναι πολύ γενική η απάντησή μου και νομίζω ότι πιο σωστό θα ήταν να πω ότι: Όταν κάποιος θέλει κάτι, θα πρέπει να ψάξει, να δουλέψει, να συνεργαστεί, να έχει επιμονή, πειθαρχία και να είναι έτοιμος να αλλάξει για να μπορέσει να κάνει αυτό που θέλει.