Λένα Μαντά: «Δεν φοβάμαι τον χρόνο γιατί κάθε μέρα του, φέρνει κάτι νέο, κάποια ακόμα εμπειρία, με κάνει πιο πλούσια»!

Οι λέξεις ή οι εικόνες έχουν μεγαλύτερη δύναμη; Το ερώτημα είναι ρητορικό, αφού μία πρώτη προσωπική απάντηση θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη δύναμη έχουν εκείνες οι λέξεις που φτιάχνουν την πιο όμορφη εικόνα. Κάπως έτσι, θα περιέγραφα το συγγραφικό έργο της δημιουργού των επιτυχιών, της κυρίας Λένας Μαντά.

Η Λένα Μαντά γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία. Σπούδασε νηπιαγωγός, χωρίς ποτέ να θελήσει να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Επί τρία χρόνια είχε δικό της θίασο κουκλοθέατρου, με έργα δικής της συγγραφής. Εχει δημοσιεύσει άρθρα σε τοπικές εφημερίδες και για δύο χρόνια διετέλεσε διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό των βορείων προαστίων. Είναι παντρεμένη, έχει δύο παιδιά και μένει μόνιμα στο Καπανδρίτι. Βραβεύτηκε «Συγγραφέας της Χρονιάς» το 2009 και το 2011 από το περιοδικό «Life & Style». Τα βιβλία της έχουν πουλήσει περισσότερα από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα.

Κάθε της νέο βιβλίο, μία κατάθεση ψυχής, κάθε σελίδα των βιβλίων της, μία γιορτή συναισθημάτων και μηνυμάτων, κάθε νέα κυκλοφορία της, ένα νέο best seller. Ομως, πολλά είπαμε εμείς για εκείνη. Ας αφήσουμε την ίδια να μιλήσει με τον δικό της τρόπο για όσα είναι, όσα κάνει, όσα ελπίζει, όσα ονειρεύεται, αλλά και όσα δεν ξέρουμε για εκείνη…

Κυρία Μαντά, πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας με λίγες λέξεις;

Ξεκινήσατε με την πιο δύσκολη ερώτηση! Θα προσπαθήσω όμως… Είμαι σκληρή, εγωίστρια, αρκετά ιδιότροπη, απαιτητική, κυρίως με τον εαυτό μου, και, σε πλήρη αντίθεση με τα παραπάνω, πληγώνομαι εύκολα και αντιδρώ άσχημα όταν πληγωθώ. Επιπλέον, δεν μου αρέσουν τα πολλά λόγια που αφορούν συναισθήματα. Πιστεύω περισσότερο στις πράξεις.

Κάθε βιβλίο σας σχεδόν πριν να κυκλοφορήσει γίνεται best seller. Ειδικά το καλοκαίρι, μία στις τρεις λουόμενες στην παραλία κρατούν μία …Μαντά στα χέρια της. Πού αποδίδετε αυτήν την επιτυχία;

Αυτή την επιτυχία που λέτε την έφερε η αγάπη του κόσμου, και γενικότερα η αγάπη είναι ευλογία. Για ό,τι καλό, λοιπόν, έχει έρθει στη ζωή μου αρκούμαι στο να το δέχομαι, να το απολαμβάνω και να το ανταποδίδω όπως μπορώ και όχι να το αναλύω ή να το ψάχνω.

Ποια/ποιον ηρωίδα /ήρωα από τα βιβλία σας αγαπάτε περισσότερο;

Την Ελπίδα από το «Βαλς με δώδεκα θεούς» και την Ντάτα από το «Με λένε Ντάτα». Είναι δύο ηρωίδες που κρατούν την ψυχή μου.

Πώς σας κάνει να αισθάνεστε το γεγονός ότι ζείτε στην Ελλάδα -πλέον – της οικονομικής ύφεσης, του Μνημονίου και της κρίσης αξιών; Ως πολίτης, ως συγγραφέας, ως άνθρωπος που επηρεάζει άλλους ανθρώπους , ως γυναίκα, ως μητέρα.

Νομίζω ότι περισσότερο νιώθω θυμωμένη. Δεν παραμερίζω τις ευθύνες που έχουμε ως λαός, αλλά από την άλλη θεωρώ ότι τελικά η Ελλάδα ήταν πάντα στο στόχαστρο για διάφορους λόγους, κυρίως ιστορικούς, και τώρα βρήκαν την ευκαιρία να μας… αλώσουν! Ενα μέρος του θυμού μου στρέφεται, λοιπόν, και σε μας, που τους δώσαμε τα όπλα για να μας χτυπήσουν. Ως μητέρα ανησυχώ πολύ για τα παιδιά και το μέλλον τους, αλλά η αισιόδοξη πλευρά του χαρακτήρα μου επιμένει ότι, ακόμα και έτσι, θα τα καταφέρουμε. Ακόμα και τώρα που μας έριξαν κάτω και μας ποδοπατούν, εμείς θα επιβιώσουμε και θα σηκωθούμε και πάλι όρθιοι.

Μιλήστε μας λίγο για τα πράγματα που κάνετε αυτή την εποχή.

Αυτή την εποχή είμαι σε περιοδεία ανά την Ελλάδα με το νέο μου βιβλίο «Μια συγνώμη για το τέλος» και διαβάζω βιβλία που δεν μπορώ να διαβάσω τον χειμώνα που γράφω. Τον Αύγουστο θα ξεκουραστώ. Εξάλλου, το επόμενο βιβλίο μου, για το 2016, έχει ήδη παραδοθεί στις εκδόσεις Ψυχογιός και έτσι μπορώ να ξεκουραστώ, μέχρι φυσικά τη στιγμή που κάτι νέο θα γεννηθεί και τότε θ’ αρχίσω πάλι να γράφω!

Ποιος ή τι υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή στον τρόπο που σκέφτεστε /λειτουργείτε;

Μάλλον ο άντρας μου…. Βλέπετε, είμαι με τον Γιώργο από τα 18. Μαζί του μεγάλωσα ουσιαστικά, μαζί ζήσαμε τόσα όσα με έκαναν ό,τι είμαι σήμερα.

Πρόσφατα περάσατε μια σημαντική περιπέτεια υγείας… και βγήκατε νικήτρια! Μιας και το περιοδικό μας ασχολείται με θέματα υγείας και πρόληψης, θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;

Το 2013, έπειτα από επίμονους πόνους στο στομάχι, οδηγήθηκα να κάνω γαστροσκόπηση, η οποία και αποκάλυψε κάποιο πρόβλημα, που οι περαιτέρω εμπεριστατωμένες εξετάσεις έδωσαν και την πλήρη διάγνωση. Επασχα από λέμφωμα στομάχου. Ακολούθησαν χημειοθεραπείες για έξι μήνες, οι οποίες και εξάλειψαν το πρόβλημα το οποίο είχε, ευτυχώς, για μένα, διαγνωστεί στο ξεκίνημά του.

Σαφώς και ήταν οι πιο δύσκολοι μήνες της ζωής μου, οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών σχεδόν με διέλυσαν, αλλά ούτε για μια στιγμή δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να λυγίσει. Παράλληλα, δεν σταμάτησα καμιά δραστηριότητά μου. «Τα πέντε κλειδιά» γράφτηκαν εν μέσω των θεραπειών, έκανα περιοδεία κανονικά και επέστρεφα μόνο για να κάνω τη θεραπεία μου και να ξαναφύγω την επομένη, δεν άλλαξα στο παραμικρό την καθημερινότητά μου. Επέλεξα να δω τη χημειοθεραπεία περίπου…. σαν αντιβίωση! Ηξερα πως ό,τι κι αν περνούσα εξαιτίας των φαρμάκων ήταν μηδαμινό, αφού μου έδινε πίσω την υγεία μου.

Τι θα λέγατε στους ανθρώπους που δίνουν τη δική τους μάχη με σοβαρά ή χρόνια θέματα υγείας;

Για τον κάθε άνθρωπο το πρόβλημά του είναι διαφορετικό και θα ήταν επικίνδυνο να προσπαθήσω να συμβουλεύσω κάποιον.

Το μόνο που λέω, ακόμα και στις παρουσιάσεις μου, είναι ότι για κανέναν λόγο ένα πρόβλημα υγείας, όσο σοβαρό κι αν είναι, δεν πρέπει να μας κλείσει στο σπίτι, να μας αποκόψει από τον περίγυρο, γιατί το πιο σοβαρό μέρος κάθε θεραπείας είναι η καλή ψυχολογία του ασθενούς.

Στο μέτρο που ο καθένας μπορεί πρέπει να βγαίνει, να επικοινωνεί, να στηριχθεί σε φίλους και οικογένεια… Να είναι καλά ψυχολογικά! Με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας ας μην επιτρέψει στο μυαλό του να «γλιστρήσει» σε άσχημες σκέψεις…

Ποια είναι η χειρότερη συμβουλή που σας έδωσαν ποτέ;

Μη μιλάς!

Ποιο βιβλίο υπάρχει στο κομοδίνο σας αυτή την εποχή;

«Το διώροφο της Τσιμισκή», της Γιώτας Φώτου, και δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου!

Η σχέση σας με τον χρόνο ποια είναι; Κάνετε σχέδια για το μέλλον;

Δεν φοβάμαι τον χρόνο γιατί κάθε μέρα του φέρνει κάτι νέο, κάποια ακόμα εμπειρία, με κάνει πιο πλούσια. Με τα σχέδια για το μέλλον δεν τα πάω πολύ καλά, ίσως γιατί πιστεύω τη ρήση: «Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει»…

Σε μία πρόσφατη συνέντευξή σας διάβασα ότι πάντα αφαιρείτε 18 χρόνια από την ηλικία σας. Μου φάνηκε πολύ ιντριγκαδόρικη αυτή η στάση ζωής… Αλήθεια, γιατί το κάνετε αυτό;

Γιατί είναι πραγματικότητα! Νιώθω ότι με τον Γιώργο ξεκίνησε η ζωή μου ή -αν προτιμάτε- η ευτυχισμένη ζωή μου. Δεν λέω ότι ήταν πάντα εύκολα, αλλά ακόμα και οι προκλήσεις και οι πολλές αναποδιές που βρήκαμε στον δρόμο μας, το μόνο που έκαναν ήταν να μας φέρουν πιο κοντά. Είναι το άλλο μου μισό, ο καλύτερός μου φίλος, ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα. Τα παιδιά μας ήρθαν να συμπληρώσουν την ευτυχία μας, αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι είναι περαστικά από τη ζωή μας. Ηδη άνοιξαν τα δικά τους φτερά και εμείς τα καμαρώνουμε που μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Τώρα, μάλιστα, που έχουμε περισσότερο χρόνο οι δυο μας, είναι παράδεισος για μας! Ισως γι’ αυτό δεν μπορώ να αισθανθώ τα 51 μου χρόνια… Μου λείπουν πάντα… 18!

Θα μας εκμυστηρευτείτε ένα πράγμα που δεν ξέρει κανείς -ακόμα- για τη Λένα; (Μαντά)

Δεν ξέρω τι άλλο υπάρχει να ειπωθεί, δεν έχω κρύψει τίποτα, γιατί δεν έβλεπα τον λόγο να το κάνω… Αυτό που ίσως δεν ξέρει ο κόσμος είναι το πόσο εύκολα κλαίω!

Τι είναι για εσάς χαρά στην κάθε μικρούλα στιγμή; Τι ολοκλήρωση; Τι ευτυχία;

Ενα φιλί από τα παιδιά μου… Ενα τους χαμόγελο… Το χέρι του Γιώργου που κρατάει πάντα σφιχτά το δικό μου… Πάντα στη ζωή μου έβρισκα την ευτυχία και τον λόγο για να χαμογελάω στα πιο μικρά, στα πιο απίθανα. Σε όσα μέσα στην καθημερινότητα έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα. Εγώ πάλι, τίποτα στη ζωή μου δεν παίρνω σαν δεδομένο… Και καθετί που έχω, ευγνωμονώ τον Θεό γι’ αυτό…