Όπως είπε και ό Αριστοτέλης: «ό άνθρωπος είναι όν κοινωνικό και αν μπορεί να μείνει μονός του, τότε δεν είναι άνθρωπός αλλά ζώο ή θεός». ζούμε σε μία κοινωνία που όλα μοιάζουν να είναι εφήμερα –άνθρωποί, σχέσεις, συναισθήματα. πολλές φόρες οι άνθρωποί δηλώνουν την επιθυμία να κάνουν μία σταθερή σχέση. ωστόσο, υποσυνείδητα, δεν το επιθυμούν η φοβούνται τη δέσμευση.
Άτομα που μεγάλωσαν σε οικογένειες με καβγάδες, που ήταν σαν παιδιά μάρτυρες σε σωματική ή ψυχολογική βία, που βίωσαν ένα έντονο διαζύγιο κουβαλούν τις αρνητικά φορτισμένες αυτές μνήμες. Τα άτομα που δεν έχουν από μικρή ηλικία το πρότυπο μιας υγιούς σχέσης ή που δεν έχουν βιώσει αγάπη και αποδοχή έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στο να κάνουν σταθερές σχέσεις.
Παρόλο που δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο το ερμηνεύουμε, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας χωρίς να είμαστε δέσμιοι αυτού. Είναι σημαντικό το κάθε άτομο να είναι σε επαφή με τα συναισθήματά του, να μπορεί να τα αναγνωρίσει, αλλά και να κατανοήσει τι τα προκαλεί και γιατί.
Επίσης, οι ανθρώπινες σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, συναδελφικές, έχουν αλλάξει ριζικά σε σχέση με το παρελθόν. Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής, η
εξέλιξη της τεχνολογίας, οι αυξημένες απαιτήσεις και ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος είναι μερικοί από τους παράγοντες που έχουν αλλάξει πολλά δεδομένα στις σχέσεις μας.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει διευκολύνει πολύ τη ζωή των ανθρώπων, δυσχεραίνει όμως τις ανθρώπινες σχέσεις. Τά άτομα κρύβονται πίσω από την ασφάλεια που έχει η οθόνη του υπολογιστή, κάνουν διαδικτυακούς φίλους, φλερτάρουν μέσω Διαδικτύου και ψάχνουν εφήμερους συντρόφους μέσα από ηλεκτρονικές ιστοσελίδες. Δεν μπορούμε βέβαια να επιρρίψουμε όλες τις ευθύνες στην ανάπτυξη της τεχνολογίας για το γεγονός ότι οι άνθρωποι αποφεύγουν όλο και περισσότερο να δεσμευτούν.
Τα άτομα που δεν έχουν από μικρή ηλικία το πρότυπο μιας υγιούς σχέσης ή που δεν έχουν βιώσει αγάπη και αποδοχή έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στο να
κάνουν σταθερές σχέσεις.
Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πριν είκοσι χρόνια οι σχέσεις να είναι τόσο αποστασιοποιημένες. Οι φιλίες να είναι επιφανειακές και εφήμερες. Οι ερωτικοί δεσμοί να ξεκινάνε μέσω μιας εφαρμογής στο κινητό. Οι εργαζόμενοι να «εγκλωβίζονται» πίσω από μια οθόνη. Και όμως, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Όλοι προσπαθούν να προσαρμοστούν με τα καινούρια δεδομένα, παρ΄ όλα αυτά συχνά αυτό δεν γίνεται και ως εκ τούτου σήμερα οι ανθρωποι «βλέπουν» την επιφάνεια των πραγμάτων.
Δυσκολεύονται να προσπαθήσουν για να εδραιώσουν μια σχέση. Συχνά είναι ανικανοποίητοι και με την πρώτη δυσκολία τα διαγράφουν όλα.
Όμως οι σχέσεις χρειάζονται προσπάθεια, δέσμευση, χρόνο.
Για να μάθουμε κάτι από ένα βιβλίο δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο το εξώφυλλο. Ούτε απλά να ρίξουμε μια ματιά στο περιεχόμενό του. Χρειάζεται να δώσουμε χρόνο, ώστε να το διαβάσουμε και να καταλάβουμε τα νοήματά του. Έτσι είναι και οι άνθρωποι. Έχουν κάτι να σου μάθουν. Και δυστυχώς μέσα από τις εφήμερες σχέσεις δεν μαθαίνουμε πολλά πράγματα. Απλώς ξεφυλλίζουμε το βιβλίο.
Αιώνες τώρα οι άνθρωποι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται η προσωπική επαφή, η αλληλεπίδραση και η κοινωνικοποίηση. Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας που οι εφήμερες σχέσεις δεν το επιτρέπουν, με αποτέλεσμα η ελευθερία που νομίζουμε ότι έχουμε μη δεσμευόμενοι να μας οδηγεί στην απομόνωση και τη μοναξιά.
Ας ακολουθήσουμε τα λόγια του Καζαντζακη: «Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.»
